Radicals - R.E.A.L.

Αν και έχει κλείσει δεκαετία, πολλοί το ψάχνουν ακόμα. Αν και θάφτηκε ως παραγωγή - το Hip Hop τότε ήταν παντελώς άγνωστο στο ευρύ κοινό - ήταν η πρώτη all stars (αν μπορεί να το πει κανείς έτσι) δουλειά στην Ελλάδα και όχι μια παραγωγή γεμάτη συνεργασίες. Η παραγωγή είναι του BDF των Active Member και συμμετέχουν ακόμα X-ray, Δημήτρης Μετζέλος, SoulBro, ΝΕΒΜΑ, Real D, Loud Effect, Muffic (νομίζω), η αφεντομουτσουνάρα μου και άλλοι που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή (sorry) αλλά νομίζω ότι μπορώ να βρω τα ονόματα.

Επίσης ήταν η πρώτη μου επαφή με τη δισκογραφία. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ και για password χρησιμοποιήστε το "oldskool-hiphop.blogspot.com". Καλή ακρόαση.

V.I.P. της πλάκας

Τον τελευταίο καιρό έχω γραφτεί σε πολλά Hip Hop forums, αν και λίγα μπορώ να παρακολουθώ τακτικά. Παρ' όλ' αυτά παρατήρησα ότι υπάρχει σχεδόν σε όλα, μια ειδική κατηγορία μελών οι V.I.P., που συνήθως καταλαμβάνουν άτομα από την ενεργό Hip Hop σκηνή. Δεκτόν. Αν όμως επεκτείνουμε τα ακρονύμια διαπιστώνουμε πως κάθε άλλο παρά V.I.P. είναι τα συγκεκριμένα άτομα για το κάθε forum αφού τα υπόλοιπα μέλη βλέπουν post από αυτούς κάθε Αγίου ... Και καλά παίρνουν συνεντεύξεις από διακεκριμένα μέλη της σκηνής για να μάθουν οι υπόλοιποι τι εστί γιουβέτσι.

Μπαρούφες εις το πάτερον κυρίες και κύριοι. Οι μόνοι που θα έπρεπε να είναι V.I.P., είναι όλοι αυτοί που έχουν λιώσει τα πληκτρολόγιά τους γράφοντας και κρατώντας ζωντανό το κάθε forum και όχι ο κάθε παπάρας, που χέστηκε κι όλας αν υπάρχει το κάθε forum. Που είναι όλοι αυτοί οι V.I.P.; Γιατί δεν μπαίνουν λιγάκι να τους ρωτήσουμε και τίποτε άλλο σε πιο live καταστάσεις, παρά βασίζονται σε μια προσυνενοημένη και κονσέρβα συνέντευξη που και καλά δείχνουν όλα τα θετικά τους προσόντα; Μήπως είναι πολύ busy για να ασχοληθούν με αυτούς που τους στηρίζουν, έστω και από άποψη διατήρησης στη σκηνή; Α ρε businessmen και businesswomen. Να χέσω το avantgardiλίκι σας ρε. V.I.P. της πλάκας είστε ρε. Και μην ξαναπατήσετε ποτέ σας ρε. Πουλημένοι...

Down: Ο δρόμος...

... είχε τη δική του ιστορία πριν 35 χρόνια περίπου.

Δεν έχουμε πια χούντα. Σας λυπάμαι.

Σας λυπάμαι, γιατί αν είσαστε του δρόμου, προσπαθείτε να αντιγράψετε, σαν ξερολυγούρηδες, αυτούς που πρωτοξεκίνησαν στο δρόμο και τώρα κυκλοφορούν με χρυσές αλυσίδες και βραχιόλια, που τα απέκτησαν ποιος ξέρει πως, και τα επιδεικνύουν σαν λάφυρα πολέμου. Αντί να κοιτάξετε το πραγματικό σας πρόβλημα, αυτό του δρόμου, προτιμάτε να ασχολείστε με κάτι αποτυχημένο, μόνο και μόνο επειδή κάτι πιτσιρίκια σας γουστάρουν που το παίζετε αλάνια. Τα πραγματικά αλάνια του δρόμου δεν διαλαλούν το πρόβλημά τους, προσπαθούν να το λύσουν. Και μόλις το λύσουν δεν το διαλαλούν, απλά προσπαθούν να βγάλουν απ' το δρόμο αυτούς που αγαπούν και νοιάζονται.

Σας λυπάμαι, γιατί αν δεν είσαστε του δρόμου, και το παίζετε μαγκάκια, προσπαθώντας να ζήσετε μια φαντασίωση, κάτι που θα θέλατε να ήσασταν, τότε αποτύχατε. Και εσείς και οι γονείς σας, που είμαι σίγουρος ότι δεν σας έδωσαν τέτοιο δικαίωμα και ανατροφή. Περισσότερο λυπάμαι τους γονείς σας που ντρέπονται για ότι του δρόμου ξεστομίζει αυτό με το οποίο τρώτε, προσπαθώντας να το παίξετε αντράκια. Εσείς θα μεγαλώσετε και θα βάλετε μυαλό. Οι γονείς σας θα μείνουν με την κρυφή ντροπή ως το τέλος.

Δεν λυπάμαι αυτούς που πραγματικά είναι από το δρόμο. Αλλά δυστυχώς δεν θα το πιστέψω πια. Είναι τόσοι πολλοί, που δεν πιστεύω κανέναν τους. Αν πράγματι είναι κάποιος από το δρόμο, διάλεξε λάθο τρόπο να το δείξει. Ο δρόμος διδάσκει. Και όλοι τους επιδεικνύουν τον ανεπίδεκτου μαθήσεως τσαμπουκά τους. Αν πράγματι είναι κάποιος από τον δρόμο, δεν θα διαβάσει αυτά τα λόγια. Ελπίζω κάποτε να τα μάθει. Και του λέω, μίλα για το δρόμο που έζησες, όχι για τους άλλους, σαν να ήταν η γκόμενά σου. Σαν να ήταν το πρώτο φιλί που ένιωσες. Σαν το πρώτο φως που έλαμψε στο μυαλό σου όταν πρωτοάκουσες αυτό που αγαπάς, το Hip Hop.

R.I.P. RAP?... Το Hip Hop πέθανε;

Όλοι το λένε. Ο Nas έβγαλε ομότιτλο LP. Ο κόσμος διαπληκτίζεται και μερικοί φίλοι ζητάνε την ταπεινή μου γνώμη. 5 καταστάσεις πιστεύω πως ευθύνονται για την κατηφόρα του rap. Αλλά πριν εξασκήσω την ελευθερία του λόγου μου και κάποιος εξαγριωθεί, ξεκαθαρίζω.

α. ΔΕΝ λέω πως δεν υπάρχουν αρκετές περιφεριακές κυκλοφορίες ετησίως, ή ομάδα από παραγωγούς που δημιουργούν τρελά κομμάτια ή rappers που σε κάνουν ακόμα να θες να ακούσεις. Επίσης ξέρω ότι η μουσική είναι υποκειμενική και βάση γνώμης. Η υπέροχη μουσική του σήμερα μπορεί να είναι ισάξια της υπέροχης μουσικής του χθες, αλλά στη γενικότερη αντίληψη των πραγμάτων, τα αρνητικά βαραίνουν κατά των θετικών.

β. Υπάρχουν 3 πράγματα για τα οποία πάντα θα υπάρχουν διαμάχες: Θρησκεία, πολιτική και Hip-Hop. Ανεξαρτήτως γνώμης, πάντα κάποιος (τυρρανικά;) θα αντιταχθεί και θα δημιουργηθούν εντάσεις. Είναι η ταπεινή μου άποψη. Ποιος νοιάζεται εξάλου;

γ. Για το ιστορικό, οι πολιτικές των μεγάλων εταιριών, του τύπου και των ραδιόφωνων δεν καταγράφονται εδώ γιατί απλά υπάρχουν από την αρχή του κόσμου. Και πρέπει να κατηγορούμε τους εαυτούς μας που τα αφήσαμε ανεξέλεγκτα.

5. Γενιές, παρέες, crews και κλίκες: Με ποιον είστε;

Η ασφάλεια στα μεγέθη. Κινήματα, συνεργασίες, το κυνήγι των μεγάλων ονομάτων, crew beef κτλ. Οι μέρες των solo καλλιτεχνών έχει περάσει. Στο απόγειο του rap, κρινόσουν αποκλειστικά από τη μουσική σου. Rakim, Nas & Biggie, LL, Kane... όλοι έχτισαν τον δικό τους μύθο στη μουσική. Ο Rakim δεν έκανε συνεργασίες μέχρι τον 4ο LP του. Σίγουρα υπήρχαν Juice Crew, Native Tongues, Lench Mob crew κτλ. Αλλά δεν ήταν απαραίτητο. Μετά για κάποιο λόγο, στα μέσα του '90, ήταν απολύτως απαραίτητο να κάνεις κίνημα. Ένα πλήρωμα με 1000 διαφορετικούς καλλιτέχνες, όλοι στην ίδια ομάδα. Μαζί σε συναυλίες, μπλουζάκια του γκρουπ, μπιφτεκομαχίες με άλλα γκρουπ, συνεργασίες κτλ. Όχι ότι είναι κακό, πολλά γκρουπ είναι πολύ καλά γενικότερα, αλλά φαίνεται ο κόσμος δεν ταυτίζεται με ένα καλλιτέχνη, πρέπει να υπάρχει ένα κίνημα ή κάτι άλλο για να τους εδραιώσει. Δείτε τους σημερινούς πιο πετυχημένους καλλιτέχνες. Όλοι έχουν ένα κίνημα. Rocafella, Def Jux, Stonesthrow, Rhymesayers, G-Unit, Dipset, Wu-Tang, Hieroglyphics, OK Player κτλ. Ή αν δεν είσαι σε κίνημα, κάνεις συνεργασίες με μεγαλύτερα ονόματα. Doom, Danger Mouse κτλ. Είναι τακτική αναπαραγωγής οπαδών. Δεν το κάνεις; Εξαφανίζεσαι. Και για κάποιο λόγο, βλέπω το LP των Da Youngstas το Da Aftermath σαν την απαρχή όλου αυτού. Αυτό και των Run DMC το Down With The King (και τα δυο το 1993) ήταν τα πρώτα LP που θυμάμαι να έχουν πολλούς διαφορετικούς παραγωγούς με εντελώς διαφορετικούς ήχους. Δούλεψε τότε. Ήταν καταπληκτικά LP. Αλλά κατέλειξε να γίνει καρκίνος. Σήμερα χρειάζεσαι ένα κομμάτι από Timbaland, από Neptunes, από Just Blaze, από Dre, από Kanye, για να ενθουσιαστεί ο κόσμος. Και στο μεγαλύτερο μέρος ακούγεται σαν συλλογή από κομμάτια, όχι ένα LP. Γιατί δεν αφήνουν έναν απ' όλους να κάνει ολόκληρο το γαμημένο LP; Αν δεν μπορώ να ικανοποιήσω τους πάντες, γιατί καν να προσπαθήσω; Τα καλά LP έχουν να κάνουν με τη διάθεση. Οι Wu-Tang ήταν ένα κίνημα, αλλά είχαν συνοχή και νόημα γιατί όλοι είχαν διάθεση και ο RZA ήταν ο συνεκτικός κρίκος. Οι Sans Illmatic, Ready to Die και μερικοί άλλοι, κάθε καταπληκτικό LP είχε το πολύ 3 παραγωγούς και 3 συνεργασίες. Με αυτό τον ενθουσιασμό των κινημάτων, της συνεργασίας με ονόματα και των special guests, χάσαμε την συνοχή του LP και επικεντρωθήκαμε μόνο στη μουσική. Δεν έχει να κάνει πια με το πόσο καλός είσαι, αλλά με το ποιους συνεργάζεσαι και ποιοι συνυπογράφουν ότι κάνεις. Και συνήθως 92% των μελών ενός crew δεν είναι ισάξιο με τους λίγους αστέρες του crew. Τα μεγέθη μετράνε, όχι η ποιότητα. Μπορεί να έχεις φτιάξει suround LP, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται αν δεν υπάρχουν και συνεργασίες. 10 παραγωγοί και 7 συμμετοχές. Και τώρα με ένα παραλίγο πλατινένιο LP βάζεις και τον αργόσχολο αδελφό ή ξάδελφο και ξεφτίζει το παιχνίδι, γιατί είναι μέλη του κινήματος και πρόκειται για το με ποιον είσαι μαζί.

4. Υπερβολικά πολλή μουσική

Όπως και με τα crews, πρόκειται για την ποσότητα. Ο κόσμος θέλει περισσότερα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μείωση της ποιότητας. Μερικοί μπορούν να φτιάξουν μουσική γρήγορα και καλά. Άλλοι απλά θέλουν να βομβαρδίσουν την αγορά απλά για να το κάνουν. Ο Rakim έφτιαχνε LP κάθε 2 χρόνια. Οι EPMD, Scarface και Ice Cube κάθε χρόνο και αυτό θεωρούνταν γρήγορο. Σήμερα, αν δεν κάνεις 2 LPs, 5 mixtapes και 10 συμμετοχές το χρόνο, χάνεις έδαφος και ο κόσμος σε ξεχνά. Αυτή η προσπάθεια να προλάβουν την παραγωγή έχει ξεφτίσει την μουσική. Τώρα έχεις κανονικά mixtapes να παρουσιάζονται σαν LPs, ένα μάτσο κομμάτια πεταμένα όλα μαζί απλά για να κυκλοφορήσει. Αλλά πρέπει να το κάνεις αυτό για να επιβιώσεις σήμερα και να μείνεις στην επικαιρότητα. Υπάρχουν υπέρ του δέοντος CD-R mixtapes το ίδιο σημαντικά όσο και τα κανονικά mixtapes, το ίδιο όχημα που συνέβαλε στην ανάπτυξη του rap, το σκοτώνει. Όλοι έχουν ξεχάσει πως κάνουν συνεκτικά projects, έτσι τα καλύπτουν με την ταμπέλα του mixtape. Η αξία και η υπερηφάνια που συνήθιζε να συμβολίζει το LP έχει χαθεί. Τα mixtapes τώρα τριπλασιάζουν τον αριθμό των κυκλοφοριών ενός καλλιτέχνη και η μουσική ποτέ δεν ήταν τόσο φθηνή και γρήγορης κατανάλωσης. Να μην αναφέρω, όταν τα μεγάλα ονόματα ανατράπηκαν στα τέλη του '90, η ανεξάρτητη rap σκηνή βγήκε εκτός ελέγχου με τεράστια παραγωγή. Όταν πρωτοξεκίνησα το 1999, υπήρχαν περίπου 25-30 άλλες ανεξάρτητες κυκλοφορίες που μετρούσαν. Και η δική μου ήταν το μόνο πλήρες LP. Ήταν θέμα χρόνου να ακουστώ, δεν μετρούσε το ότι δεν είχα μεγάλα ονόματα και το ότι ήρθα από το πουθενά. Για δοκιμάστε το αυτό τώρα. Πηγαίνετε σε ένα δισκοπωλείο και δείτε τις νέες κυκλοφορίες, τα mix CD's και DVD's που βγαίνουν κάθε βδομάδα και θα δείτε ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσετε σε αυτό το κόσμο. Οι υψηλού προφίλ καλλιτέχνες γεμίζουν τα ράφια και όλοι οι άλλοι στιβάζονται ανά δύο σε μερικά, κι αν. Έτσι λοιπόν ένα ταλέντο για να κάνει το ντεμπούτο του πρέπει να δώσει μάχη. Οι καλές κυκλοφορίες περνάνε απαρατήρητες. Το rap έγινε αναλώσιμη τέχνη. Ο Mr. Walt των Da Beatminerz κάποτε είπε "δουλέυεις για 16 μήνες σε ένα LP και έχεις την ευκαιρία για 2 βδομάδες. Μετά η δουλειά σου είναι σαν να μην υπάρχει για τον περισσότερο κόσμο." Αυτό τα λέει όλα.

3. Πολύ cool για να έχει πλάκα/Ανισορροπία στο rap

Όταν το rap σταμάτησε να είναι ευχαρίστηση, ήξερα ότι είχαμε μπελάδες. Ο κόσμος δεν κάνει μουσική για ευχαρίστηση πια. Ρώτα τον εαυτό σου "θα έκανα μουσική σα χόμπυ αν δεν ήταν τα λεφτά στη μέση;". Πολύς κόσμος θα απαντήσει, όχι. Όλοι θέλουμε να πληρωνόμαστε. Έχω λογαριασμούς, λατρεύω το χρήμα. Αλλά πάρα πολύς κόσμος φαίνεται πως κάνει άλλες μαλακίες. Διαβάζεις σε συνεντεύξεις "Δεν με ενδιαφέρει αν δεν είναι rap, προτιμώ να προχωράω. Απλά το κάνω γιατί μπορώ." Δεν ξέρω για σένα, αλλά υπήρχαν τέτοιοι καλλιτέχνες από την αρχή του χρόνου, αλλά δεν ήταν ποτέ πλειονότητα εώς σήμερα. Το να περνάς καλά είναι το πιο σημαντικό στη ζωή σου μέχρι να πεθάνεις. Και υπάρχει πληθώρα από battle MCs, πολιτικοποιημένους MCs, εμψυχωτικούς MCs και δολοφονικά καθάρματα αλλά δεν υπάρχουν πια οι κωμικοί καλλιτέχνες. Όπως Biz Mark, Humpty Hump, The Afros. Που δεν φοβούνται να πάνε στα άκρα και να κάνουν πλάκα. Ο Θεός σου απαγόρεψε να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου ή το rap για κάτι που δεν περιλαμβάνει το hiphop, τη γειτονιά, να είσαι και ο πρώτος, το τέλος του κόσμου ή το τι χρώμα είναι η επένδυση στο αμάξι σου. Ζω στο Southside Queens (νότια Jamaica), λιγότερο από ένα μίλι μακριά από το παλιό σπίτι του 50 Cent. Κανείς δεν ξέρει ότι κάνω μουσική εδώ που είμαι. Κάποιο παιδί από εδω με είδε στο The Source κάποτε και είπε "Δεν ήξερα ότι ήσουν χωμένος έτσι, γιατί δεν προσπαθείς να αναδειχθείς πέρα από εδω και να σε μάθει ο κόσμος; Πρέπει να το πεις στο κόσμο. Ο 50 έτσι έκανε." Έχει γίνει εκατομύρια φορές, γιατί να το κάνω κι εγώ; Δεν είμαι το βαποράκι της γειτονιάς, απλά περνάω στο Walgreens για τη γιαγιά μου, στο δρόμο μου για το πάρκο για κάνα παιχνίδι 21 ή για να δω κάνα παιχνίδι στο κοντινό σχολείο. Είμαι αρκετά ώριμος με απολυτήριο σχολείου και αγαπάω τη γειτονιά μου, αλλά διαλέγω να ραπάρω για το σαραβαλάκι μου, ότι δεν χωρεύουν στα clubs, για γυναίκες βρωμιάρες με πολλά παιδιά ή για rappers που παίζουν μπάλα με ελάχιστες ικανότητες γι' αυτό, γιατί δεν είμαι κεραμιδόγατος και προτιμώ να δείξω τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Κι αυτό ποτέ δεν ήταν πρόβλημα παλιότερα. Ναι δεν είναι και εντελώς καινούρια θέματα, αλλά το να ραπάρεις γι' αυτά σήμερα θεωρήσαι ότι κάνεις μια καινοτομία στο rap. Ο Biz ρίμαρε πολύ γι' αυτά, αλλά ακόμα και τότε το δεχόντουσαν σαν κανονικό hiphop. Το 2007; Ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει ένα τραγούδι σαν το "The Dragon". Οι Little Shawn & Father MC μίλαγαν για γυναίκες με R&B beats. Οι De La Soul χρίστηκαν ως hippies. Αλλά όλοι αυτοί οι τύποι θα τις βρέχαν αν τους ζητούσες να ξεφύγουν από τη γραμμή τους. Δεν ήταν καθόλου μαλθακοί, απλά ήθελαν να κάνουν τη μουσική που τους ευχαριστούσε, γιατί το rap υποτίθεται ότι είναι ένα μέσο για να περνάς καλά και να ξεφεύγεις από την καθημερινή ένταση, χωρίς να περιορίζεσαι. Αυτό που έκανε το rap τόσο ξεχωριστό την "χρυσή εποχή" ήταν η ισορροπία των στυλ. Είχες πρίγκηπες κλόουν όπως ο Biz, ο Humpty Hump, ο Kwame και αργότερα ο ODB. Είχες πολιτικοποιημένους όπως οι X-Clan, PE, Lakim Shabazz, Poor Righteous Teachers, Kam κ.α. Είχες τις ακρότητες της Rap-A-Lot και του 2 Live κινήματος στο Μαϊάμι. Hip-house από Twin Hype, new jack από Wrecks-N-Effect, όλους τους Native Tongues, το σκληρό νοτιοαστικό LA, το funk της Oakland και όλοι συνυπήρχαν, όλοι ήταν τέλιοι και όλοι το χαιρόντουσαν ανεξάρτητα από το στυλ τους. Ο King Sun έκανε το "On The Club Tip" και μετά το "Universal Flag". Οι Lakim Shabazz, Twin Hype και Wrecks-N-Effect ήταν ωμό battle rap, οι Geto Boys και οι Ganksta Nip ήταν αστείοι, οι Public Enemy είχαν το yin και το yang του Chuck D καιτου Flavor Flav και ο ODB ήταν χειμαρώδης battle MC. Ακόμα και το πιο σοβαρό πολιτικοποιημένο rap, όλοι το χαιρόντουσαν. Οι gangsta rappers είχαν την πιο απαίσια αίσθηση του χιούμορ τότε. Οι Mob Style ίσως ήταν το σκληρότερο γκρουπ που έχω ακούσει και το ζούσαν. Αλλά υπήρχαν κι άλλοι που έδειξαν την άλλη όψη και ακούστηκαν να το διασκεδάζουν, γιατί ήταν μια φυγή από την καθημερινότητα. Ο Tim Dog ήταν αστείος και σκληρός ταυτόχρονα. Ακόμα κι αν ήταν φάρσα για μερικούς, ακουγόταν πολύ άνετα. Ο Suga Free είναι ψυχρός νταβατζής, αλλά έχει αίσθηση του χιούμορ και καταφέρνει μουσικά ότι αισθάνεται. Ποιος είπε ότι ραπάροντας για ένα κορίτσι χωρίς δόντια ή πηγαίνοντας σε μαγαζί με κουπόνια δεν είναι "αληθινό"; Όλα είναι "αληθινά", ο κόσμος το ξεχνάει αυτό. Όλοι είναι τόσο απασχολημένοι με τις φοβίες τους και τη σοβαρότητά τους, που δεν μπορούν να ξεπεράσουν αυτές τις ανασφάλειες και να κάνουν κάτι ένοχα ευχάριστο. Ακόμα και οι παραγωγοί. Αν δεν μπορείς να δείξεις την άλλη πλευρά σου και να τη βάλεις στη μουσική, που μπορείς τότε; Σταμάτα να φοβάσαι και παραβίασε τους κανόνες. Βάλε 300 κιλών γυναίκες στο βίντεό σου για μια φορά. Γέλα με τον εαυτό σου, δεν είσαι killer 24/7. Δεν είστε battling MCs ούτε οι λυρικοί δολοφόνοι στο mixtape για 24/7. Το να περνάς καλά είναι σχεδόν ατόπημα σήμερα. Όλα τα στυλ του rap πρέπει να είναι μπροστά και το rap πέθανε χωρίς αυτή την ισορροπία... τελεία.

2. Νόμος και Τάξη : Μοντέλο ποινικού κώδικα

"Boop Boop, it's the sound of the police!" Ναι της νόμιμης. Το Hip-hop βασίζεται στην παρανομία, αλλά όχι την εγκληματική. Ειρωνικά, πολύς κόσμος μπλέχτηκε για να αποφύγει τους νόμιμους μπελάδες (ζωή στο έγκλημα), αλλά τεχνικά αυτή η θετική κίνηση συχνά αντιμετοπίζεται σαν ζωή στο έγκλημα από τις δυνάμεις που το ορίζουν. Mixtapes, remixes, sampling, παρωδίες... η μορφή του hip-hop πάντα χρησιμοποιούσε το παλιό για να φτιάξει κάτι καινούριο. Είναι η πορεία της μουσικής. Ο θησαυρός ενός μπορεί να είναι τα σκουπίδια του άλλου. Στην είδηση ότι ο DJ Drama συνελλήφθει από το FBI γιατί πουλούσε mixtapes που εταιρείες και καλλιτέχνες θεωρούσαν ότι έχαναν κέρδη, δεν μπορεί παρά να αποδεικνύει ότι η RIAA και η νόμιμη βεντέτα της τραβήξαν το θέμα στα άκρα. Όλοι ξέρουμε ότι στα τέλη του '80 παίρνοντας 8 μέτρα λούπα από James Brown ακαθάριστη ήταν αναγκαστικό να μας πιάσουνε. Το δέχομαι. Έχεις πλατινένιο LP και λουπάρεις ολόκληρο κομμάτι, πετάς λίγα λεφτά και κυκλοφορείς, είναι εντάξει. Αλλά οι νομικοί και τα δικαστήρια έγιναν τύρρανοι. Τώρα 1/8 του δευτερολέπτου μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες με το νόμο. Θυμάμαι είχα ένα beat σε ένα TV show και ο υπεύθυνος μουσικής πανικοβλήθηκε γιατί ορκίστηκε ότι το ταμπούρο ακουγόταν όπως είχε σαμπλαριστεί. Καταλαβαίνω για τις μελωδίες, αλλά μπορεί κάποιος να έχει δικαιώματα επί του ήχου ενός ταμπούρου; Αρκετά ενοχλητικό, ως εκεί επιρρέασε μόνο κάποιες μεγάλες εταιρίες και οργανισμούς. Όχι πια. Οι περισσότερες εγκαταστάσεις πιεστηρίων CD δεν τυπώνουν αν υποπτευθούν ότι περιέχονται samples ακόμα κι αν έχουν πληρωθεί τα δικαιώματα. Το Myspace κατεβάζει σελίδες που κυκλοφορούν remixes. ΤΙ; Κάτι τέτοιο το θεωρώ εντελώς του κώλου τα εννιάμερα. Ξέρω μερικούς που έχουν προειδοποιηθεί και άλλους που τους έκλεισαν χωρίς προειδοποίηση για κυκλοφορία διασκευών τραγουδιών μεγάλων εταιριών με εμπορικά διανεμούμενα accapelas! Τι στο διάολο βάζουν τα accapelas σε μια κυκλοφορία; Για να τα διασκευάσουν. Τώρα αν κυκλοφορήσουν αυτό το remix σε μεγάλη δισκογραφική και βγάλουν και 50 χιλιάρικα αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά το να διασκεδάζεις φτιάχνοντας και να το κυκλοφορείς σε σελίδα στο myspace, χωρίς λεφτά, είναι ακίνδυνη διαφήμιση για όλες τις εμπλεκόμενες μεριές. Όχι πια. Παλιά το να είσαι σε ένα mixtape του Kid Capri, Double R, S&S, Doo Wop, Silver Surfer κτλ. ήταν το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να συμβεί στον καλλιτέχνη και στην εταιρία του. Το να διαρρεύσει ένα γαμάτο remix από άγνωστο παραγωγό σε μια δισκογραφική εταιρία ήταν ένας τρόπος για τη μουσική βιομηχανία να βρίσκει νέα ταλέντα. Το να παίρνει κάποιος κάτι παλιό και να φτιάχνει κάτι καινούριο (όπως οι Bomb Squad) δεν θεωρήθηκε ως μια ένοπλη ληστεία. Αλλά σε μια περίοδο που οι πωλήσεις είναι χαμηλές, καλλιτέχνες και εταιρείες δεν παίρνουν λεφτά, οι τιμές στα CD βλακωδώς έχουν ανέβει, μιξάρωντας μια λούπα από χριστουγενιάτικα κάλαντα στο κομμάτι σου μπορεί να φας μύνηση και δεν μπορείς να κυκλοφορίσεις ούτε διασκευή μόνο για πλάκα. Βλέπετε η μουσική βιομηχανία και οι νομικοί έχουν κυρήξει πόλεμο στο rap σαν αποτέλεσμα της δικής τους μαλακίας. Και όσο τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, έχουν τα παραθυράκια του νόμου με το μέρος τους.

1. Το Internet

Μιλάμε για δίκοπο μαχαίρι. Ποτέ δεν ήταν τόσο εύκολο να ακουστεί η μουσική σου. Αν φτιάξω ένα γαμάτο beat, το βάζω στο myspace και είναι έτοιμο σε μια ώρα (εξαρτάται από τους servers, μπορεί να πάρει και 3 χρόνια). Όχι πια έξοδα και χάσιμο χρόνου στις δισκογραφικές και στα πιεστήρια. Ο κόσμος στο Arkansas που έχει μόνο MTV και internet μπορεί να ακούσει τη μουσική μου. Η περιορισμένη διακίνηση δεν είναι πλέον πρόβλημα. Όλοι είναι σχεδόν ισότιμοι, όλοι έχουμε το myspace. Αλλά δείτε και από την άλλη πλευρά. Όλοι είναι σχεδόν ισότιμοι, όλοι έχουμε το myspace. Υπάρχει τόσο υλικό και στο internet εκατομύρια κόσμος κάνει το ίδιο πράγμα, είναι απίθανο να αναδειχθείς. Παλιά, έπρεπε να αναριχηθείς στο τομέα της δουλειάς σου. Το να έχεις ένα δίσκο ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις προνόμιο και επιβράβευση για τη δουλειά σου. Ο κατάλογος σήμαινε κάτι. Ζούμε στο κόσμο του MP3 τώρα και κάποιος στο δωμάτιό του είναι σε ίδια μοίρα με κάποιον που δουλεύει σκληρά και πληρώνεται. Αυτό είναι καταπληκτικό για ταλέντα χωρίς άκρες να ακουστούν. Αυτό είναι κατάντια για τους ατάλαντους στο myspace που διαφημίζουν τη μουσική τους στα σχόλια της σελίδας σου. Το internet εξάλου σκότωσε το νούμερο ένα στοιχείο της δισκογραφίας στο rap. Την αναμονή. Πόσοι θυμούνται να αγοράζουν ένα mixtape και να ακούνε 3 γαμάτα κομμάτια από το επερχόμενο LP; Δεν έβλεπες την ώρα να βγεί αυτό το LP. Και δεν άκουγες το LP 3 μήνες πριν κυκλοφορήσει γιατί δεν υπήρχε τρόπος να κυκλοφορήσει τόσο γρήγορα. Και σε σπάνιες περιπτώσεις που κυκλοφορούσε, έπαιρνες ένα dub σε κασσέτα που κι αυτό το αγόραζες. Θυμάμαι το "Lots Of Lovin", "Straighten It Out", "TROY" και "Ghettos Of The Mind" από τους Mecca & The Soul Brother 2 μήνες πριν κυκλοφορήσει. Αλλά δεν μπορούσα να βρώ άλλα κομμάτια. Αυτό εκτίναξε την αναμονή και όλοι μιλούσαν γι' αυτό. Όλοι είμασταν πρόθυμοι να στηρίξουμε. Το 2007, τα albums θα διαρρεύσουν μήνες πριν, τα καίς σε CD και τέλος. Δεν παραπονιέμαι, δε θα άλλαζε και τίποτα, αλλά αυτό ήταν ένας μεγάλος παράγων για μένα και για άλλους σχετικά με τη μουσική, ειδικά το rap. Όχι πια. Τέρμα τα εξώφυλλα και τα CDs όπου διάβαζε κανείς τα credits και τα shoutouts (τα θυμάστε;), καμοία αναμονή, το υλικό δεν πουλάει και φτάσαμε όπου φτάσαμε. Η Tower κλείνει, η θρυλική Beat Street έκλεισε, η Music Factory στα πρόθυρα, ο κόσμος δεν συνειδητοποιεί ότι το rap όπως το ξέραμε τελείωσε. Οι εταιρείες μυνήουν απλούς χρήστες για διακίνηση αρχείων! Μια κόπια δεν έχει αξία πια εκτός αν είσαι συλλέκτης. Παλιά, δε θα έβλεπες στο internet battles. Είναι απλά μαλακίες σχολιαρόπαιδων. Κόσμος αφήνει απειλές και μιλάει άσχετα μέσω του myspace, άλλοι πληγώνονται σε internet battles, παιδιά σε forums γίνονται σφίχτες και φέρονται σκληρά. Τέλεια! Τώρα που έχουμε ένα μάτσο από καθάρματα του κώλου, έχουμε και μερικούς να ποστάρουν και σε forums. Ωραία. Μπορείς να είσαι στο δωμάτιό σου στο Mexico και να λες ότι τα έβαλες με κάποιον στην Finland και δεν τρέχει τίποτα. Hip hop εύσημα και η ανωνυμία του παγκόσμιου ιστού. Δεν γίνεται πιο παιδιάστικο. Το internet ήταν η ευλογία και η κατάρα της rap μουσικής. Μπορεί να κατηγορηθώ γι' αυτό, αλλά το καλύτερο είναι να ανατινάξουμε τη βιομηχανία και να πάμε πάλι από την αρχή. Υπάρχει ακόμα καταπληκτική μουσική και θα το ευχαριστιέμαι να φτιάχνω ώσπου να πεθάνω, ακόμα και σαν χόμπυ. Θα συνεχίσω να ψάχνω δίσκους, να φτιάχνω beats, να παίζω όργανα και να βλέπω παλιές ταινίες για έμπνευση. Αλλά κάποιες φορές τα πράγματα πρέπει να αποσυντίθενται για να γεννηθούν νέα. Η πτώση του rap στην παρούσα κατάσταση μπορεί να γεννήσει κάτι καλύτερο και δυνατότερο. Εκεί ποντάρω, γιατί πραγματικά, πόσο περισσότερο μπορεί να κατρακυλίσει; Δεν λέω πάμε πίσω στο χρόνο. Οι κλασικοί rappers μπορεί να εμπνεύστηκαν από τους Cold Crush και Melle Mel, αλλά αυτή την έμπνευση την εμπλούτησαν για να φτιάξουν κάτι νέο. "Πρέπει να επαναφέρουμε το '88." Όχι δεν χρειάζεται! Οι Ultramagnetic δεν είπαν πάμε πίσω στο '74. Απλά το έκαναν και μέχρι να ακολουθηθεί αυτή η βάση ξανά, λέω σταματήστε να στηρίζετε ένα διατηρητέο κτήριο. Γκρεμίστε το και ξανακτίστε το!

J-Zone/Old Maid Ent.

Up: Τάκι Τσαν & Evnus - Μικρέ μου γιε

Ίσως από τις ελάχιστες κυκλοφορίες τους, αν όχι η μοναδική, που θα μπορούν να είναι υπερήφανοι και μετά από δέκα χρόνια.

Αποστολή: Tus & Πρόκληση

Πήγα, είδα, άκουσα και σχημάτισα γνώμη: Μια από τα ίδια. Όχι ότι περίμενα κάτι διαφορετικό ή μη αναμενόμενο. Άκουσα τον ίδιο ανώριμο στίχο για εφηβικό κοινό, τίποτα πρωτότυπο από στυλ ήχου, ο οποίος ήταν χάλια - παίδες την επόμενη φορά κάντε καλύτερο soundcheck - τα μόνα καλά στοιχεία ήταν η προσπάθεια θεατρικής αναπαράστασης του "Γιατρέ, δεν κλάνω πια" και η εισαγωγή του event.

Ρε παίδες, πως την είδατε ημέρα Τρίτη; Οχτώ η ώρα είχατε πει να ξεκινήσετε, εννέα και μισή περίπου πιάσατε μικρόφωνα. Εντάξει δεν λέω περιμένατε να γεμίσει κάπως, αλλά μήπως το παίζετε και λίγο ντίβες; Μήπως αιθεροβατείτε; Για προσγειωθείτε. Την επόμενη μέρα οι πιτσιρικάδες που περιμένατε, είχαν σχολείο και άλλοι δούλευαν. Εσείς δεν ξέρω τι κάνετε. Μερικοί θα έπρεπε να μετακινηθούν με μέσα μαζικής συγκοινωνίας για να πάνε σπίτια τους. Τουλάχιστον γράψτε στο flyer την επόμενη φορά ότι ξεκινάτε κατά τις έξι.

Όσον αφορά το show, είπαμε μια από τα ίδια. Μιας και ο ήχος ήταν χάλια, δεν ξέρω αν συστήθηκε κανείς, μια φορά ονόματα δεν άκουσα. Υποθέτω ότι μετά τον Tus, τα τρίδυμα που ανέβηκαν στο stage ήταν οι Πρόκληση. Άλλοι και τούτοι. Ρε, παίδες καλό το στυλ σας αλλά πολύ αντιγραφή από TXC. Τώρα λόγω ήχου, λόγο ύφους, δεν έπιασα λέξη απ' ότι είπατε. Για ηρεμήστε λίγο, είπαμε ανήσυχη γενιά αλλά όχι κι έτσι. Και μιας και μίλησα για αντιγραφή, ρε Tus, πολύ Cypress Hill φωνή να 'ούμε. Γιατί δεν την εκμεταλεύεσαι διαφορετικά;

Πάντως για μένα ο showman ήταν άλλος... Sorry που δεν ξέρω το όνομά σου φίλε μου αλλά οι δικοί σου φίλοι θα έπρεπε να σε προωθήσουν.