Down: Ο δρόμος...

... είχε τη δική του ιστορία πριν 35 χρόνια περίπου.

Δεν έχουμε πια χούντα. Σας λυπάμαι.

Σας λυπάμαι, γιατί αν είσαστε του δρόμου, προσπαθείτε να αντιγράψετε, σαν ξερολυγούρηδες, αυτούς που πρωτοξεκίνησαν στο δρόμο και τώρα κυκλοφορούν με χρυσές αλυσίδες και βραχιόλια, που τα απέκτησαν ποιος ξέρει πως, και τα επιδεικνύουν σαν λάφυρα πολέμου. Αντί να κοιτάξετε το πραγματικό σας πρόβλημα, αυτό του δρόμου, προτιμάτε να ασχολείστε με κάτι αποτυχημένο, μόνο και μόνο επειδή κάτι πιτσιρίκια σας γουστάρουν που το παίζετε αλάνια. Τα πραγματικά αλάνια του δρόμου δεν διαλαλούν το πρόβλημά τους, προσπαθούν να το λύσουν. Και μόλις το λύσουν δεν το διαλαλούν, απλά προσπαθούν να βγάλουν απ' το δρόμο αυτούς που αγαπούν και νοιάζονται.

Σας λυπάμαι, γιατί αν δεν είσαστε του δρόμου, και το παίζετε μαγκάκια, προσπαθώντας να ζήσετε μια φαντασίωση, κάτι που θα θέλατε να ήσασταν, τότε αποτύχατε. Και εσείς και οι γονείς σας, που είμαι σίγουρος ότι δεν σας έδωσαν τέτοιο δικαίωμα και ανατροφή. Περισσότερο λυπάμαι τους γονείς σας που ντρέπονται για ότι του δρόμου ξεστομίζει αυτό με το οποίο τρώτε, προσπαθώντας να το παίξετε αντράκια. Εσείς θα μεγαλώσετε και θα βάλετε μυαλό. Οι γονείς σας θα μείνουν με την κρυφή ντροπή ως το τέλος.

Δεν λυπάμαι αυτούς που πραγματικά είναι από το δρόμο. Αλλά δυστυχώς δεν θα το πιστέψω πια. Είναι τόσοι πολλοί, που δεν πιστεύω κανέναν τους. Αν πράγματι είναι κάποιος από το δρόμο, διάλεξε λάθο τρόπο να το δείξει. Ο δρόμος διδάσκει. Και όλοι τους επιδεικνύουν τον ανεπίδεκτου μαθήσεως τσαμπουκά τους. Αν πράγματι είναι κάποιος από τον δρόμο, δεν θα διαβάσει αυτά τα λόγια. Ελπίζω κάποτε να τα μάθει. Και του λέω, μίλα για το δρόμο που έζησες, όχι για τους άλλους, σαν να ήταν η γκόμενά σου. Σαν να ήταν το πρώτο φιλί που ένιωσες. Σαν το πρώτο φως που έλαμψε στο μυαλό σου όταν πρωτοάκουσες αυτό που αγαπάς, το Hip Hop.